pastuch z ulicy Lipowej

i ci co się śmieją nudni już

obyli się jak masturbatorzy i ekshibicjoniści

cóż takiego publicznie wywijać pałą

czy rżeć z byle powodu

pastuch z ulicy mojego dzieciństwa

ten miał kutasa

pamiętam jak lał na ścianę

o święty wężu strażacki

maczugo zbója Madeja

lago sękata Mojżesza

na zawsze pozostaniesz we mnie

zdumieniem podziwem zazdrością

potęgą oczywistą

apel

hebrajska mowa na placu zagłady

na miejscu milczenia gardłowe Jeruszalaim

z nicości powracajcie z nicości

i ty oślepły z bólu skowycie

i ty burczenie w brzuchu
i ty bezradny jęku

już ostatni raz

już naprawdę ostatni raz
zakołysze się ciało
zawiruje kurz słów

opada Adonai

w nasze serca

 

Umschlagplatz, 19 kwietnia 1993 r.

przystań szaleńców

w tym porcie spotykam diabła

kuternoga Rimbaud uśmiecha się

ja wyobrażam sobie że ponuro
tymczasem on łagodnie:

nie spiesz się nie ma już

naszych ciepłych krajów
mówi i głaszcze mnie
miękkim językiem głosu

włosy nieruchomieją

na niebie są chmury i słońce

a my na falach we dwójkę
okutani starymi płaszczami
w nausznikach z czasów wojny

jak biedacy

biegamy od promienia do promienia
usiłując zabić zimno
pokrzykujemy zaczepnie
bez żalu i nadziei
na wyschłych wargach

nasze miejsce jest na bruku oceanu

wiemy o tym
skacząc do ostatnich sił

wieczór autorski Ryszarda Krynickiego

w tej ciasnej marynarce i kloszowatych spodniach
jesteś niezgrabny i bezbronny jeszcze bardziej

prześladują cię myśli o upalnym dniu
czekającym za murami klasztoru
i o nocy która może okazać się zimną dłonią zaciśniętą na twoim gardle

ściszasz głos jakby ta ręka już wyciągała się
w stronę furty zaryglowanej zamkiem miłości

opuszczasz głowę nie przestając badać
który z nas jest wysłannikiem okrutnej pogody

twoje wiersze powinny zakwitać
tymczasem szeleszczą jak suche kłącza
nie ma zapachu łąki
i nasze wyciągnięte dłonie nie mogą się spotkać

pomiędzy nami stoi bezradność

a przecież chciałeś się ukryć

ze swoim lękiem w ostrej szabli trawy
w ziołach Kościoła chciałeś ukryć się
po nozdrza zachłyśnięty gazem


klasztor dominikanów, Poznań
czerwiec 1983 r.

tkliwość

skoszona trawa dlaczego mnie zachwyca

i dłoń zwiotczała nagle i przemijanie chmur


czyżbym dostrzegał nieznanego lica

czy może patrzy to sam Tkliwość-Bóg

o pozbawionych łaski

nie ma poezji tych

których nie dotnęła miłość


nie dotknięci

nie wyrażeni

nieistniejący

niezliczeni


czytają wiersze o miłości

czekają swojego

i nie jest im dane

przemiana

 

kto tak mówi aż boli

kto tak puka i kołysze ściany


moja twarz przemieniona w serce

moje serce falujące w oczach

w cętkach źrenic w ciemnych

falach ścian w pokoju ciała